Orman111 / Türkiye ve AB Ormancılık Politikaları
Ormancılık politikası, orman kaynakları ile toplum arasındaki ilişkileri içeren, bu ilişkiler çerçevesinde ülke düzeyinde ormancılık amaçlarını belirleyen ve bu amaçların gerçekleştirilmesi için gerekli önlemleri alan bir disiplindir
Türkiye ormancılığının ve ormancılık politikasının temeli 1800 lü yıllarda atılmış , 1857 yılında ilk eğitim kurumu açılmış (bugünkü İstanbul Üniversitesi-Cerrahpaşa Orman Fakültesi), 1870 yılında ilk yasal düzenlemeler yapılmış, Cumhuriyet’in ilk yıllarından itibaren de ormanlar ve ormancılık konusu ülke yönetiminde öncelikli olarak ele alınan alanlardan biri olmuştur. Öncelikle ormanların etkin bir şekilde korunması amaçlanmış, orman mülkiyetinin devlet elinde toplanması ve devlet orman işletmeciliği esas alınmıştır.
Mevcut ormanları korumak ve yeniden orman yetiştirerek orman varlığını artırmak en önemli amaçtır.
Avrupa, %40’ından fazlasını kaplayan Ormanlar ve diğer ağaçlık alanlar ile dünyanın orman bakımından en zengin bölgelerinden biridir. Avrupa’nın biyolojik çeşitliliğinin büyük bir bölümüne ve birçok ekosisteme ev sahipliği yapmaktadır.
AB ormanlarının miktarını ve kalitesini artırmak, korumak, restorasyon ve dayanıklılıklarını güçlendirmek için bir vizyon ve somut eylemler ortaya koyan , AB orman stratejisi Avrupa Yeşil Mutabakatı ve AB 2030 Biyoçeşitlilik Stratejisi esas almaktadır. Bu stratejinin 2030’a kadar en az %55’lik sera gazı emisyon azaltma hedefine ve 2050’ye kadar iklim nötr bir AB hedefine ulaşılmasına katkıda bulunması beklenmektedir.
